Trainingskamp Spanje ‘Oudjes’ zaalvoetbal opnieuw groot succes

DISCLAIMER: “Elke gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen berust op louter toeval, nou ja, het kan natuurlijk wel, maar het hoeft niet per se zo te zijn”.

 Ook dit jaar stond er voor de ‘oudjes zaalvoetbal’ weer een trainingskamp in Spanje op het programma. Doordat Geert onze doelpuntenpot al leeggemaakt had was het budget niet toereikend meer voor al onze spelers. Na lang beraad besloot de groep basisspelers om dan maar alleen de basisspelers op dit tripje mee te laten gaan. Dat betekende jammer genoeg dat o.a. Hendrik en ook Geert noodgedwongen moesten thuis blijven, nou ….boeien! Dat was vooral vervelend voor laatstgenoemde, hij is namelijk de enige van ons die in vloeiend Spaans onzin kan praten. Zo vertrokken de lucky ones, na eerst een vierdaagse warming-up op het Schuttersfeest gehouden te hebben, op donderdagmorgen 5 september naar Flughafen Weeze voor de vlucht naar Alicante met low budget vlieger Ryanair (nogmaals, geen familie van Martin). Bij het inchecken was Chris helaas het haasje want zijn kleine tas overschreed de maximale grootte en zo moest hij na een hoop gedoe, uiteindelijk 60 euro bijbetalen. Daarom noemen ze Ryanair een prijsvechter!

Zaten we eindelijk op tijd in de Boeing 737, klaar voor vertrek, bleek plotseling dat men nog één crew member miste, blijkbaar een belangrijke (piloot?), want zonder hem konden we echt niet weg. Het fijne was dat hij inmiddels onderweg was, het vervelende was dat hij uit Eindhoven moest komen! Na een vertraging van 70 minuten bleek gelukkig dat Augie, zonder het zelf te weten een creditcard bij zich had en konden we er dus rustig op los bestellen. Onderweg hadden we behoorlijk wat last van turbulentie, waardoor Witheet drie keer zijn bedoelde toiletbezoek voortijdig moest afbreken, dat in het achterhoofd houdend, vond hij het dan ook erg stoer van Augie dat hij toch de lasagne besteld had. Een uur later dan gepland landde we op ‘Aeropuerto de Alicante -Elche Miguel Hernández’. Daar werden we op de Kiss & Fly-zone met open armen ontvangen door Ida en Roel, hét animatieteam voor de 50-plusser van vandaag, die ons weer door de komende dagen zouden helpen. Zij zijn trouwens gewoon online te boeken en met een geldig lidmaatschap van omroep Max krijgt men nog een flinke korting ook. Dit was alweer ons derde jaar en Ida moest tijdens het huggen al een traantje wegpinken, of dat kwam omdat ze blij was om ons weer te zien of dat onze okselzweetgeur in haar ogen prikte, blijft een vraagteken. Gezien de vertraging werd besloten meteen te beginnen met het belangrijkste tijdverdrijf in Spanje, ‘De lunch’. Zo werden we door Ida en Roel met twee huurbusjes naar het aan de Costa Blanca gelegen Santa Pola gebracht. Daar streken we neer in ‘Beach Club La  Vida Bonita’. Met fraai zeezicht deden we ons te goed aan onze eerste, maar zeker niet laatste, drankjes en een lekkere lunch, geserveerd door een wat minder vriendelijke bediening.

Nadat we de bediening een overeenkomstige fooi gegeven hadden, werd het tijd om ons hoofdkwartier op te gaan zoeken, namelijk huize Ida of zoals onze talenknobbel Geert het gezegd zou hebben, “La Casa de Ida”, nou ….boeien!
Zo reden we naar Pinar de Campoverde, een klein dorp aan de voet van de bergketen Sierra de Escalona, ​​negen kilometer van de gemeente Pilar de la Horadada, in de provincie Alicante, Spanje, waar we bij onze prachtige bestemming aankwamen.

Even ons koffertje of rugzakje lozen, de bedden verdelen, dat zonder die wisselspelers weinig moeite kostte, zwembroekie aan en richting eigen zwembadje, die na onze (cluster) bommetjes van vorig jaar helemaal opgeknapt was en er weer pico bello uitzag. Iets verderop had een oude man met een mijter en een witte baard minder geluk.

In deze prachtige omgeving raak je niet uitgekeken en zelfs onze eigen Fred Vonk was dan ook zeer onder de indruk. Hij hoorde allerlei soorten vogels, maar spotte slechts één papegaai. Wat bleek, in verband met bezuinigingen bij het Spaans Verkeersbureau die de promotie voor het toerisme alhier verzorgd, hebben ze nu papegaaien ingezet die allerlei andere vogels imiteren. Zo hoorde Fred onder andere de wielewaal, de houtduif en de koekoek. Fred vond dat aan de laatste imitatie nog wel wat gewerkt moest worden, de papegaai was er zelf ook nog niet helemaal tevreden over.

De avond werd afgesloten met broodjes hamburger die gezien de grootte ook als quarter pounders niet misstaan hadden. Deze waren als vanouds weer voortreffelijk bereid door Chef Cock Fred. Muziekje aan en een blikje bier of wat sterkers erbij en het was heerlijk toeven bij de ondergaande zon en het bleef nog lang gezellig te huize Ida.

 

 

De vrijdagmorgen begon met een lekker en licht ontbijtje.

De vrijdagochtend stond in het teken van het karten. Ad, de onderhuurman van Ida, nam nu de taak van taxichauffeur over van Roel en zo snelden we over al die rotondes naar Go-Karts Mar Menor in San Javier gelegen in de provincie Murcia. Na het uitdelen van de tickets voelde het voor Ida meer alsof ze op de vrijdagochtend bij de kapper zat.

 

 

Al vroeg bleek dat Roel niet zijn dag had, dat Chris te gehaast was en dat Augie ieder jaar sneller wordt, terwijl dat in de zaal juist andersom is. Ook zagen we dat de gebroeders Meurkes niet voor elkaar willen onderdoen en ten koste van alles van elkaar willen winnen en dat Fred, bij afwezigheid van zijn broer, daar precies eender over dacht.

Zo ontspon zich een spannende race en nadat letterlijk de stofwolken, veroorzaakt door Steef, waren opgetrokken, bleek Rick de uiteindelijke winnaar, hij had in acht minuten zeven rondes gereden en daarbij de allersnelste ronde op zijn naam gebracht. Dat viel achteraf wel tegen, want na ons had een jong meisje slechts één ronde nodig voor die acht minuten!

Van dat racen krijg je wel behoorlijk honger en dus was het de hoogste tijd voor, jawel, de lunch. Deze werd door ons genuttigd bij Chiringuito Pirata in Pilar de la Horadada. Na de lunch en wat wijn en/of bier werd het de hoogste tijd om terug te gaan naar ons verblijf, waar we de verkoeling van het zwembad opzochten en ons weer op de snel slinkende drankvoorraad stortten.

Deze avond had Ida zich weer flink uitgesloofd en voor een uitgebreide nasi en bami maaltijd gezorgd met foe yong hai en overheerlijke saté, waar Ria, de vrouw van Ad, de marinade voor gemaakt had. Matje oogde wat verongelijkt, hij had ook wel voor de marinade willen zorgen, hij heeft er tenslotte niet voor niets vijf jaar bij gezeten!

De volgende dag, de zaterdag dus, was de leukste dag van het programma, aangezien we deze zelf mochten invullen, een zogeheten slipperdag. Bij een verplichte ochtendwandeling naar de dichtstbijzijnde tabakswinkel, bleken de rokerswaren zo goedkoop, dat we net zo goed een taxi terug hadden kunnen nemen. Een deel van de groep besloot daarna om naar het strand te rijden om brommers te kieken. Ze hadden echter pech, want daar aangekomen bleek het alleen maar om oude modellen te gaan, maar soms vergoed de reis erheen veel (geluid (hard)aan).

 

De andere groep bleef bij het zwembad en hadden meer geluk. Sven, zoon van Roel en zijn buddy Jordi waren ook in Spanje, maar dan om een trainingskamp te ontlopen en besloten even langs te komen en brachten zelfs twee jonge dames voor ons mee. De strandgangers waren dan ook opvallend snel terug. Die avond hadden Roel en Ida een diner geboekt bij San Marino in El Pinar de Campoverde zelf en daar konden we te voet naar toe. Toen we het restaurant betraden boezemde de eigenaresse ons letterlijk en figuurlijk twee keer angst in! Een deel van onze groep had gekozen voor de plaatselijke delicatesse ‘lamsbout’. Ontzettend mals vlees dat bijna vanzelf van de bout viel en later die avond bij het bouten dan ook makkelijk te verwerken was. Na een broodnodige wandeling terug en de nodige versnaperingen lukte het Roel ook deze avond niet om zijn muziekbingo te slijten (boeien!) en zochten we op tijd ons nest op, zodat we fit genoeg waren voor de belangrijke zondag.

Roel had namelijk voor deze zondag een bootje geregeld in de haven Puerto Islas Menores in de buurt van Cartagena. Van één of andere Rus met Oekraïense roots had Roel een Bayliner XR7, een pittig bootje met een topsnelheid van 35 knopen gehuurd en met de gebroeders Meurkes aan boord hadden we zelfs twee knopen extra.

Augie moest met zijn creditcard wel effe voor 1000 euro borg staan, de anderen hadden namelijk wijselijk de portemonnee thuisgelaten. Fred was onze aangewezen stuurman en hij had na een vrij lange instructie alleen nog onthouden hoe de muziek aangezet moest worden. Toch wist hij ons zonder grote problemen uit de haven de binnenzee op te krijgen.

 

Deze Mar Menor of kleine zee is een binnenzee in de provincie Murcia en wordt ook vaak de lagune genoemd. Opvallend genoeg stikte het hier ook van de rotondes die Fred allemaal helemaal rond ging. Aangezien het alweer een paar uur geleden was dat we ontbeten hadden, was het een goed idee om, voordat we de Middellandse Zee op zouden varen, eerst effe te gaan lunchen.

Zo voer Fred ons naar Club Nautica in Los Alcazares, waar hij ondanks de wind, toch zonder noemenswaardige schade wist aan te leggen.
Hier genoten we, naast een vriendelijke bediening, van een menu bestaande uit drie gangen, waarbij men kon kiezen voor zalm of de paella met kip. Deze kon men naar believen met wijn of bier wegspoelen.

Na deze lichte sportmaaltijd was het de hoogste tijd om weer het ruime sop te kiezen. Zo verlieten we de binnenzee en nam Fred ons mee de middellandse Zee op richting het eiland ‘Isla Grosa’. Het werd een onvergetelijke ervaring voor Matje, die nu dan eindelijk voor het eerst de zee te zien kreeg. In vijf jaar marine was dat niet gelukt, maar toegegeven, op die schepen zijn de relingen dan ook vele malen hoger. Vlak bij het genoemde eiland werd door Fred aangelegd en konden de liefhebbers gaan snorkelen. Ida en Ad begonnen direct met het voeren, in de hoop dat er zich ook wat grotere vissen zouden melden. Het kan aan de leeftijd of aan de ogen of aan beiden liggen, maar er werden door een aantal van ons zelfs een paar zeer zeldzame exemplaren waargenomen. Zoals de Elvis, de Memphis, en zelfs een Foe Yong Haai. Foppe spotte, zelfs zonder snorkel, een bruinvis, maar het kan zijn dat deze direct uit zijn eigen vijver kwam.
Kwallen waren er trouwens ook genoeg, een aantal kwamen rechtstreeks uit de boot en hadden soms ook snorkels op. Ook Matje snorkelde er flink op los, wat opvallend te noemen was, daar hij helemaal niet van vis houdt.

Na nog een tijdje rondgedobberd te hebben werd het de hoogste tijd om de haven weer op te gaan zoeken, want we hadden nog een flink stuk voor de boeg. Op de terugweg begon de pret dan echt, opgejut door vooral Herman ging Fred er eens even goed tegenaan en waanden we ons plots in een golfslagbad en kon er zelfs in de boot gesnorkeld worden. Ida gaf zelfs toe en het waren haar eigen woorden, dat ze nog nooit zo nat was geweest! Ad dacht het er zijne van, Roel trouwens ook. Toen het langzaam donker begon te worden en het brandstofpeil gevaarlijk zakte, dachten we even dat we het niet gingen halen. Fred trok nog even alles uit de kast zodat de boot inmiddels meer op een badkuip leek, maar daar had Fred zelf niet zoveel last van.

 

Uiteindelijk wisten we nog net op tijd de haven te bereiken, al bleek dat niet de juiste te zijn, maar moesten we een paar honderd meter verderop zijn. Toen we eindelijk uit de boot konden stappen, zagen we eruit als een verdronken dweilorkest, maar hadden we deze speciale ervaring géén van allen willen missen. Nat maar voldaan en met radio RockStar op vol volume reden we richting ons verblijf om de laatste avond in Spanje nog even gezellig af te sluiten.

Fred en zijn Hermanusje van alles zorgden dat ook de laatste hamburgers hun weg naar de bakplaat vonden en deze waren weer verrukkelijk.

Na nog wat drank, onzinnige gesprekken, rare YouTube filmpjes en een niet gehouden muziekbingo vertrokken de eersten van ons richting bedje, wetende dat het de volgende ochtend vroeg opstaan was voor het vertrek. Om vijf uur
’s ochtends had Ida voor een gehele stroomuitval gezorgd, zodat iedereen in ieder geval op tijd wakker was. Tasje inpakken, rommel opruimen en veel koffie later gingen we op weg naar Alicante voor de terugvlucht. Na een emotioneel afscheid van Ida en Roel vertrokken we deze keer zonder vertraging richting Weeze en hadden we een redelijk probleemloze vlucht terug naar Weeze, waar we snel in onze auto’s stapten om terug te keren naar ons eigen koude kikkerlandje.

Namens alle basisspelers en Fred wil ik Roel, Ad, Ria en met name Ida bedanken voor de gastvrijheid en voor het wederom perfect georganiseerde, supergezellig, lang weekendje weg. Jammer dat het weer zo snel voorbij was, maar we troosten ons met de gedachte dat ‘Ons vertrek tevens het begin was van nieuwe, mooie herinneringen’.

De ‘oudjes’ zaalvoetbal spelen vanaf zaterdag 14 september weer elke zaterdag van 16:00 t/m 17:00 in de Sporthal de Panoven, kom gerust eens kijken en/of napraten aan de bar, wie weet steek je er nog wat van op!