‘Oudjes’ zaalvoetbal wederom op trainingskamp in El Pinar de Campoverde

DISCLAIMER: Het is mogelijk dat er in onderstaand verslag wat onwaarheden voorkomen, de rest is met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid verzonnen

 Vanwege het doorslaande succes van vorig jaar en na enig aandringen van vooral Herman en Rik, werden we ook dit jaar door Ida en Roel uitgenodigd voor een trainingsstage in Pinar de Campoverde, een klein dorp aan de voet van de bergketen Sierra de Escalona, ​​negen kilometer van de gemeente Pilar de la Horadada, in de provincie Alicante, Spanje. De gebroeders Zeurkes moesten zelf op het laatst afhaken, daar ze in de knoop kwamen met hun familieweekend. Heb je zolang lopen zeuren, gaat familie blijkbaar toch voor (voetbal)vrienden! Gelukkig mochten ze omboeken en konden daardoor een weekje eerder alles alvast inspecteren voor ons. Het al behoorlijk op leeftijd zijnde zaalvoetteam, alleen Martin heeft geen LANG verleden, was donderdagochtend 14 september al vroeg uit de veren en vertrok rond 03:30  richting Airport Weeze. Gelukkig waren Jan en Chris zo vroeg ter plaatse, dat ze alvast de verlichting op P1 voor ons aan konden doen. Om 06:40 vlogen we vervolgens met Ryanair, geen broer van Martin trouwens, richting Spanje. Onderweg bleken we Menno van Leeuwen als steward te hebben en had alleen Augie een creditcard bij zich, dus mocht hij meteen het eerste rondje afrekenen. Omstreeks 09:15 landden we op de luchthaven Alicante-Elche Miguel Hernández, waar we even later hartelijk ontvangen werden door Ida en Roel, een animatieteam gespecialiseerd in het vermaken van reisgroepen in de categorie ‘Omroep Max’. Vanaf dit vliegveld kun je Allicante op, maar zij brachten ons met twee huurbusjes naar onze verblijfplaats in El Pinar de Campoverde, naar het huis van Ida, of zoals talenknobbel Geert het zou zeggen, “La Casa de Ida”.

In deze prachtige omgeving raak je niet uitgekeken en kun je als je goed zoekt zelfs papegaaien spotten, maar ze maken je het wel lastig want om niet op te vallen doen ze vaak een duif na. Na aankomst werden eerst de slaapkamers verdeeld, de rookies Foppe en Steef mochten in de kinderkamer, Jan en Hendrik in de bruidssuite en de rest met Fred in de grote slaapzaal. Daarna werden onder het genot van een drankje de huisregels en het programma van de dag doorgenomen.

Het vervoer tijdens het verblijf werd ook dit jaar perfect verzorgd door Ida en natuurlijk onze roodharige Willy, een inmiddels 77 jarige jongedame, die voorheen furore maakte als lid van de ‘Red Hot Willy Peppers’.  Zij reden ons die middag naar het strand waar een heerlijke lunch voor ons klaar stond. Besloten werd, in verband met de harde wind aldaar, om daarna bij ons eigen zwembad te zonnen en te zwemmen. Martin moest vooraf nog even een klepje vervangen in het zwembad, maar na een gelukte onderwaterreparatie ging het klepje weer op tijd dicht, nu die van hemzelf nog. Daar ter plaatse werd door het duo ‘Dick und Doof’ het clusterbommetje geïntroduceerd.

’s Avonds was er weer een door velen gevreesde quiz van Geert. Gezien de leeftijden van ons had hij het zich makkelijk kunnen maken door de vragen van vorig jaar te gebruiken, maar deze spelletjes-fetisjist had zich weer eens overmatig ingespannen. Vragen uit drie categorieën, Algemeen, Sport en Kolder, hadden makkelijk allemaal uit de laatste categorie kunnen komen. Verrassend was het niet dat de groep van Roel uiteindelijk deze quiz zou winnen. Volgens Geert had hij Roel vooraf niet alle antwoorden gegeven, waarschijnlijk alleen de vragen en het feit dat Geert voor het vervoer naar Weeze weer de bolide van Roel mocht lenen had daar volgens hem wederom niets mee te maken. Hij kan zo de politiek in! Toch steek je er altijd wel weer wat van op, zo blijkt in Zwitserland de meeste chocola per persoon gegeten te worden, noemde Foppe vroeger een ooievaar een ‘Earrebarre’, helpt cola goed tegen diarree, mits je de fles er ver genoeg in douwt en heeft Geert thuis blijkbaar alleen Ziggo Light, met sporten als, ballet, kaatsen en breakdance. Ida had die avond ook nog, met wat hulp van Fred, voor een verrukkelijke Bami maaltijd gezorgd en zo liep deze lange dag langzaam ten einde en zochten de meesten voldaan maar vermoeid hun nest op.

Vrijdagmorgen was iedereen al weer vroeg op voor een lekker ontbijtje, met gebakken eitjes en spek, met smaak klaargemaakt door onze eigen chef Fred. Even was er paniek, want de eitjes waren zoek, maar het bleek dat Chris ze uit gewoonte verstopt had.

Een stevig ontbijt was ook wel nodig, want deze ochtend gingen we karten op de 1100 meter lange kartbaan Mar Menor in San Javier. Voor Roel dagelijkse kost, voor anderen wat langer geleden en voor Augie werd het zelfs een debuut en aangezien hij nog geen rijbewijs heeft, werd hem een creditkart toegewezen.

De groep werd verdeeld in tweeën en iedereen kon voor zijn team punten binnen slepen door een zo snel mogelijke rondetijd te rijden. Een aantal keken eerst de kat uit de boom, anderen daarentegen reden er letterlijk de kantjes vanaf. 

 Al snel bleek dat Roel stiekem geoefend had, dat Fred binnen de familie van den Berg lak heeft aan stalorders en dat Geert rechtop zittend toch nog 3e werd begreep niemand, blijkbaar een geste van Roel na de geleverde diensten van de avond ervoor. Augie zwabberde eerst nog wat rustig over de baan, volgens hem om zijn banden op te warmen, maar daarna verbeterde hij zijn rondetijden keer op keer en hij zou uiteindelijk een prachtig pr rijden, nu nog theorie doen en het rijbewijs kan opgehaald worden.

De uiteindelijke winnaar werd Roel, die gezien zijn shirt daar ook rekening mee gehouden had, op de voet gevolgd door chef-kok Fred en als derde eindigde dus Geert, we weten inmiddels waarom.

Bij de naastgelegen vliegschool was het een komen en gaan van vliegtuigjes, vooral werklozen melden zich hier aan om uiteindelijk piloot te worden, maar al snel bleek dat de meesten van hen nog steeds geen baan konden vinden. Ter plaatse konden we a la kart eten, maar Roel stak daar een stokje voor. Het animatieteam had namelijk besloten dat we naar La Zenia shopping Centre gingen om daar van een heerlijke lunch te genieten. Daar kwam men regelmatig met allerlei kleine hapjes rond, die je naar eigen believen kon pakken. De hapjes werden bijeengehouden door een stokje, zodat ze niet van je bord waaiden. Deze stokjes moest je bewaren, die werden aan het einde geteld en het aantal stokjes bepaalde wat je moest afrekenen.

De stokjes bleken niet zo duur, of er zitten er nog wat bij iemand in de koffer, maar uiteindelijk moesten we inclusief versnaperingen 15 euro p.p. afrekenen. Na de lunch ging één bus terug  naar ons verblijf, de spelers in de andere bus gingen mee met Ida boodschappen doen, dit om te voorkomen dat ze niet te dure spullen mee zou nemen, maar het lukte haar toch nog om wat kattenvoer mee te smokkelen.

Na wat zwemmen en relaxen, was het al weer tijd om te gaan dineren. Opvallend dat, ondanks het feit dat de meesten van ons er verre van ondervoed uit zien, eten toch een groot deel van het programma bleek in te nemen. Nadat Martin zich drie keer omgekleed had, dankzij gratis kledingadvies van Willy, konden we eindelijk richting restaurant Nautilus, dat direct aan de zee grensde. Ik weet niet of het aan de naam lag, maar net toen we er waren kwam de regen er met bakken uit de lucht vallen, waaide het stormkracht en klotsten de vissen tegen de klippen op. Gelukkig koos Jan voor een zeebaars, dat scheelde er weer één. Augie wist zijn niet bestelde zalm te ruilen voor de T-rex size spareribs van Fred en iedereen dacht dat deze spareribs Augie te machtig zou zijn, maar hij zei ‘wat er ook gebeurd, ik zalm helemaal naar binnen kriegen’.

De zaterdagmorgen moest het team van Jan het ontbijt verzorgen en dan is er altijd wel eentje die een ‘Nannetje’ doet. (Van Dale: Nannetje – Iemand die verzaakt en daarna net doet of zijn neus bloedt). Jan zeker niet, die was een uur eerder opgestaan want hij moest 12 eieren elk 5 minuten koken.

Na het ontbijt was deze dag voor iedereen vrij in te vullen en dus besloot Hendrik eens naar huis te bellen om te horen hoe het met Francis, om vervolgens met een deel van de groep een wandelroute in de omgeving te doen. Zij werden door Ida op het beginpunt afgezet en moesten dan zelf maar zien hoe ze terugkwamen.

Ik had vroeger al een hekel aan een dropping, maar ja, het alternatief was meegaan met Fred die met een bus op zoek ging naar zijn oude boekhouder die hij  al tien jaar niet meer gezien had?! Het feit dat Fred nog steeds hard moet werken en deze man nu in Spanje vertoefde geeft toch te denken. Terwijl de anderen met hun survivaltocht begonnen gingen Fred, Chris en Steef, beter bekend als, The Good, the Bad and the Ugly uit de gelijknamige film, (Quizvraag Geert: Zet de namen bij de juiste kenmerken) op weg naar deze boekhouder. Opvallend genoeg kwamen ze tijdens deze rit door het gebied waar deze Spaghetti Western deels is opgenomen, maar dit terzijde. Uiteindelijk kwamen de bad boys aan bij het adres van deze Harrie, maar hij bleek verhuisd te zijn. Na een grondig buurtonderzoek wisten ze zijn huidige verblijfplaats te achterhalen en blijkbaar was het geld van Fred inmiddels grotendeels op, want hij was een stuk kleiner gaan wonen. Van dit emotionele weerzien moesten de drie bandidos toch even bijkomen.

De survivaltocht van de andere groep leek steeds meer op een oude aflevering van Tour of Duty, men kreeg het gevoel dat ieder moment een verdwaalde vietcong-strijder uit de bush kon komen.

Dat gevoel werd er niet beter op toen we een gesneuveld familielid van Chris tegenkwamen. Tussendoor werden we ook nog eens opgegeten door de Spaanse Vlieg en dan bedoel ik niet de versie die de lust opwekt, al krijg je van deze ook ontzettende jeuk, al is dit vaak pas later. Gelukkig wist Martin met zijn 5 jaar ervaring bij de commando’s ons tijdig uit deze jungle te loodsen. Bezweet, van angst of van de warmte moesten we voordat we ons verblijf weer in zicht kregen, eerst nog een Vuelta colletje van de 1e categorie beklimmen, waar Augie nipt de bergpunten pakte.

Zwemmen, even een hamburgertje tussendoor, weer zwemmen of wat er op lijkt, en

ja hoor, het was al weer etenstijd, Ida had een heerlijke macaronischotel gemaakt en dat ging er bij die inmiddels flink opgerekte magen wel in.

Die avond zou middels een aantal spellen bepaald worden welk team zich de winnaar van dit weekend mocht noemen. De teams streden tegen elkaar met darten, sjoelen en schieten. Bij het schieten was het de bedoeling om vanaf het balkon de bal met de voet in het zwembad te trappen, afhankelijk waar deze terecht kwam kreeg men een bepaald aantal punten. De conclusie was dat er her en der nog wat aan de techniek geschaafd moet worden, want de ochtend erna stond er plotseling “ballen zoeken” op het programma. Uiteindelijk werd team Hendrik tot winnaar uitgeroepen en daar was Roel flink ziek van. Zelfs de volgende ochtend nog, waardoor hij niet kon deelnemen aan de wijnproeverij die op het programma stond. Na een wat onrustige nacht, Augie heeft een wat tegendraadse wekker die op random tijden afgaat, en een lekker ontbijt was het effe een eindje tuffen, maar uiteindelijk wisten Ida en Willy ons in Murcia bij de wijnboerderij van de Familia Pacheco te brengen. Hier kregen we een rondleiding van Maria, in het Spaans-Engels en ondanks dat we er, met uitzonderling van Geert natuurlijk, niks van verstonden hing iedereen aan haar mooie lippen.

Nadat ze tot slot uitgelegd had waarom het daar binnen zo ongelooflijk meurde, was het de hoogste tijd om eens van die druivensappen te proeven. Augie, bierdrinker pur sang, was na de eerste slok al verkocht en slobberde tussen de hapjes door het ene na het andere glas wijn naar binnen en ik vrees dat hij er weer een hobby bij heeft.

Op de terugweg moest busje Ida toch even langs de supermarkt voor wat drank, Roel had ons toch wat onderschat. Die middag werd Willy door Geert alvast bedankt voor het rijden en kreeg ze als dank een flesje wijn en een knuffel, die beiden in eerste instantie voor zijn eigen vrouw bedoeld waren, maar de kas was bijna leeg en dan moet je wel eens improviseren. Ida kreeg als dank een bijdrage van ons voor haar sinaasappelboom die ze al heel lang wilde hebben. Als dank voor onze bijdrage mochten wij allen een naam verzinnen voor deze boom en Ida zal dan uit één van deze namen kiezen. De vertaal app draaide overuren en namen in het Fries, Spaans en allerlei soorten dialect kwamen voorbij. Augie hield het makkelijk, “ik ken maar één boom” zei hij “en dat is Oranjeboom”. Anderen hadden helemaal geen idee, slechts een paspoort.

 

Effe zwemmen en relaxen en ja, het was de hoogste tijd voor het diner. Deze avond aten we bij Rebate op het buitenterras, tenminste als we vooraf gereserveerd hadden. Gelukkig was het geen probleem en hoefden we volgens de gastheer slechts 5 minuutjes te wachten en zo konden we 20 minuten later aan tafel. Jammer genoeg hadden ze zelf de live-band vergeten te reserveren en moesten we het doen met muziek uit de jaren Willy. 

Na een meer gangen-menu en een tussentijdse aanval van rode mieren naderde met dit ‘laatste avondmaal’ ook het einde van dit prachtig lange weekendje weg.  Nog een paar versnaperingen en iedereen zocht gesloopt zijn bedje op. Op de slaapzaal kon een enkeling nog genieten van een optreden van het orkest ‘De snurkende fietspompen’, waarin vooral de solopartijen van Martin een lust voor het oor waren.  Om 07:30 was daar het laatste ontbijtje en dan richting Allicante Airport gevolgd door een emotioneel afscheid van Ida. Onze aspirant vinoloog Augie had weer eens geluk en werd er bij de controle uitgepikt en na een negatieve drugstest kwamen ze vervolgens bij het inwendig onderzoek een mixed grill tegen, hij kwam er deze keer met een waarschuwing vanaf. Na een korte vlucht en een snel afscheid van elkaar, was het rap wegWeeze en richting huis. Zo kwam er een einde aan een onvergetelijk mooi lang weekendje weg, en als we volgend jaar weer uitgenodigd mochten worden, mogen wat ons betreft de gebroeders Zeurkes ook weer mee, Nanne hoeft slechts voor een vervanger te zorgen.

Namens alle spelers en Fred wil ik Roel, Willy en in het bijzonder Ida nogmaals hartelijk bedanken voor de gastvrijheid en dit perfect georganiseerde, super gezellig lang weekendje weg. Jammer dat het weer zo snel voorbij was, maar we troosten ons met de gedachte dat het afscheid tevens de geboorte van een prachtig mooie herinnering was.