Gehavend 4e elftal onder de voet gelopen door GVA 4
Afgelopen zondag stond voor het 4e elftal opnieuw een uitwedstrijd op het programma, nu tegen het 4e elftal van ‘Voetbalvereniging Gijsbrecht van Aemstel’ . Op de parkeerplaats van ons Sportpark de Does werd eerst nog een verwoede poging gedaan om 14 personen in de auto van Pieter te krijgen, maar toen na enkele pogingen bleek dat dit echt niet ging lukken, werd er besloten dat een aantal spelers zelf een auto moesten ophalen. Sven was met de auto, maar wel te laat en dat was volgens hem te wijten aan de opwarming van de aarde, ‘Every Sunday morning feels like Summer now’. Zo konden we met enig oponthoud eindelijk richting Doornenburg vertrekken. Een vereniging waar we zelden komen en toen we het naderden leek het alsof de tijd daar had stilgestaan, eindeloze smalle dijken, overstekende koeien en vlakbij het sportpark bleken de Duitsers en geallieerden nog steeds met elkaar in gevecht, vermoedelijk ging het hier om Kasteel Doornenburg, vroeger eigendom van Floris (Nee, niet die van ’t Schop). Het bleek hier trouwens te gaan om het Betuwse WO2-herinneringsevenement ‘The Island 44-45’, met een geallieerd en Duits militair kampement met dagelijkse schijngevechten werd daar het verhaal van 198 dagen bloedige strijd in de Betuwe verteld, nagespeeld en uitgebeeld. Toen we dit tafereel passeerden liep bij militair in opleiding Yannick het kwijl letterlijk uit zijn bek, want wat had hij graag, in plaats van voetballen, hier aan mee willen doen, wij hadden dat trouwens ook heel fijn gevonden.
Jordi keek weer met hele andere ogen naar dit tafereel, als hij oorlog ziet, denkt hij aan friet!. Het kan een list van de Duitsers geweest zijn, maar toen we het naastgelegen Sportpark de Vijzel betraden bleek dat we in onze kleedkamer niet mochten douchen en ook geen water mochten drinken en gebruiken, volgens Silly Velz was dat omdat dit besmet was met de salmonellabacterie(?), blijft de vraag dus hangen hoe die kip in de waterleiding is gekropen. Deze zondagochtend waren we wat gehavend, daar onze dure zomeraankopen Michiel en Bram op vakantie waren en Donny zich helaas ziek afgemeld had. Ook Tobo melde zich de avond ervoor af, omdat hij bij het maken van een ‘Muhammad Ali Shuffle’ zijn enkelbanden verrekt had, tegen dat soort smoezen kan Willem niet opboksen. Ook onze doelman Baco Ari was afwezig, die was in Vlaanderen met zijn promotietour voor LLDL bezig. Materiaalman Jordi wilde ons niet uit de brand helpen en dus kwam Willem met een verrassing, hij wist namelijk the one and only Jarno Witjes te strikken, bijna 40, wat roestig maar nog steeds super gemotiveerd, voor de zekerheid had hij wel zijn vispas meegenomen.
Toen iedereen zich eindelijk los kon maken van de whatsapp (In de jeugd van Witheet hadden ze nog geen smileys, toen mochten ze zelf nog lachen) was het tijd voor het duel tegen VGA 4. Al snel bleek dat dit een tegenstander van formaat was, jong, snel, dynamisch én conditioneel sterk, die van ons zijn alleen jong of …..zelfs dat niet. De ene na de andere aanvalsgolf sloeg op de achterhoede van GSV die zich massaal in de loopgraven had teruggetrokken en het kon dan ook niet uitblijven dat men uiteindelijk zou bezwijken. Na 8 minuten werd rechtsachter Onno aan de binnenzijde voorbijgeflitst en was de openingstreffer een feit (1-0). Aan de zijlijn keek Witheet inmiddels met een gezicht als Maurice Steijn en vreesde hij voor een monsterscore. Dat koppie werd er niet beter op toen in de zeventiende minuut een corner door de tegenstander rechtstreeks binnengeschoten mocht worden (2-0). Willem was ook niet te spreken over het vertoonde spel en besloot om Yannick, die tot dan voor spek en bonus meegedaan had, te vervangen door Silly Velz. Verrassend genoeg was de eerste kans die we zelf daarna kregen ook meteen raak, al moet gezegd worden dat we een beetje geholpen werden door de defensie van GVA, die lieten Bassie vanaf de zijkant uit een onmogelijke hoek schieten en met een prachtige lob verschalkte hij daarmee de doelman (2-1). De tegenstander was niet echt onder de indruk van deze aansluitingstreffer en nadat Onno al een keer op de doellijn een zeker doelpunt voorkomen had, was één lange bal over onze verdediging voldoende, de doorgelopen speler lobde de bal slim over de uitkomende Jarno, die nog wel een handje tegen de bal kreeg, maar onvoldoende om de treffer te voorkomen (3-1). Verrassend genoeg kwamen we voor rust toch nog terug, maar eerst schoot Silly Velz nog voorlangs, na een briljant hakje van Bassie en vloog aan de andere zijde de bal via de voet van Jarno op de lat. Vlak voor rust kregen we een vrije trap op 40 meter van het vijandelijke doel. Nelis ontfermde zich over dit buitenkansje en schoot, op aandringen van Jarno, de bal maar rechtstreeks op het doel en de bal vloog gedragen door vooral hoop op prachtige wijze in de rechterkruising van het doel (3-2). Het was een wat vreemd gevoel wat ons bekroop in de rust, we waren compleet weggespeeld, maar stonden slechts met 3-2 achter.
Na de rust bleek dat de tegenstanders geen vermoeidheid kenden en nog steeds zeer snel konden lopen en veel werk wisten te verrichtten, het leken wel verpleegsters. In de 4e minuut van de 2e helft was daar, mede door zwak terugverdedigen van Yannick, de voorzet vanaf onze linkerkant die simpel kon worden binnengekopt (4-2). Het Giese verzet was hiermee wel gebroken en de vijand had geen enkele moeite meer om door onze linies heen te breken. Jarno wist nog een paar keer met hangen en wurgen te redden, maar een prachtige individuele actie zorgde voor de 5-2, een net op tijd dalend afstandsschot betekende 6-2 en bij een voorzet vanaf hun linkerkant werd door drie van onze spelers slechts lucht verplaatst en kon de bal makkelijk binnengetikt worden (7-2). Het was aan het stoïcijns, niet helemaal volgens de regels, vlaggen van Onno te danken dat we er niet met dubbele cijfers afgingen en was er na het laatste fluitsignaal slechts berusting van onze kant. Gelukkig deden de geallieerden er deze keer niet zo lang over om hun oorlogje te winnen en konden we nadat we elders gedoucht hadden, zonder problemen het oorlogsgebied weer verlaten. Aanstaande zondag nieuwe kansen, thuis tegen SV Gelders Eiland 2, we houden de moed erin: ‘One battle lost, but the war isn’t over
