‘Oudjes’ zaalvoetbal op trainingskamp in El Pinar de Campoverde.
Vrijdag moesten de ‘oudjes’ van het zaterdag recreanten voetbalteam van GSV’38 al vroeg uit de veren, om 03:00 vertrokken ze inclusief Fred, die voor de catering en bediening was meegenomen, richting Schiphol alwaar ze om 06:15 met Transavia richting Alicante in Spanje zouden vliegen. Dit alles voor een geheel verzorgd trainingsweekend in El Pinar de Campoverde, zonder dat daar ook maar één doelpuntensponsor aan te pas kwam. Organisator Roel was al een weekje eerder ter plaatse, terwijl hij alleen maar kwartier moest maken. Nanne ging WIJZZ op weg, maar was deze al snel kwijt, dit omdat hij Hendrik als navigator niet vertrouwde, die had volgens hem een ander Belang, terwijl Hendrik op zijn beurt de wegWIJZZers weer niet vertrouwde. Gelukkig werden ze met hulp van Geert toch nog op tijd binnengeloodst. Om 06:15, nadat het aantal inzittenden drie keer geteld waren en dit drie keer een andere uitkomst gaf, vertrok men met Transavia in een Boeing 737-800 richting Alicante. Aankomst stond gepland om 09:00, dus vroeg Geert aan één van de stewardessen of we nog wat te eten kregen, maar het antwoord was , de cockpit nog!.
Op de luchthaven Alicante-Elche Miguel Hernández werden we niet alleen door de zon, maar ook warm onthaald door Roel en Ida, vriendin van Roel en tevens onze gastvrouw en chauffeuse tijdens dit weekend. Zo vertrokken we richting El Pinar de Campoverde, 50 minuten van de luchthaven. Onderweg wist Ida ons te vertellen dat Spanje bekend stond om de vele rotondes, het voordeel is dat je dan Alicante op kunt. Tevens vertelde ze dat alle huizen daar omringd moeten zijn door muren, bij Augie liep de kwijl al uit zijn bek. El Pinar de Campoverde is een dorp op een beboste helling, met pijnbomen, gelegen 8 km landinwaarts met uitzicht op de Middellandse Zee. Nadat we aankwamen bij onze verblijfplaats aldaar, het huis van Ida dus, zagen we al snel dat dit optrekje voor de vele woningzoekenden in Nederland een natte drone zou zijn.
Na het verdelen van de slaapplaatsen, een rondleiding, een korte ontmoeting met medehuurder Ad uit Brabant, een licht ontbijtje en een traditioneel openingsdrankje Orugo, wat sterk deed denken aan een niet te pruimenlikeur, was het die middag tijd voor een strandwandelingetje. Het werd slechts een korte, want de lunch stond op het programma en hiervoor streken we neer op het terras bij Chiringuito Pirata Dunas. Daar, genietend van de zon, deden we ons te goed aan bier en vis, dat laatste was speciaal door Roel voor Martje geregeld, maar laat Martje nu de enige zijn die bij de Marine gevaren heeft en geen vis lust. Martje reageerde stoicijns ‘Ik zalm nog wel kriegen’. Door toedoen van Martje kregen we dus drie extra vleesrondes en gingen we dus goed gevuld op weg terug.
Voor een petje en een zonnebril gingen we eerst nog langs bij de Chinese variant van de Action, verkoper van goedkope rotzooi, meestal gemaakt door Chinese jonge kinderen. Toen Geert dat hoorde overwoog hij met Ida nog even een ramkraak, maar dat was teveel risico, de schade zou dan gauw in de honderden euro’s kunnen lopen. Buiten werden we zeer enthousiast begroet door onze tweede chauffeuse Willy, een 75 jarige, roodharige, vrijgezelle schat met ervaring, die de taak van Roel zou overnemen. ’s Avonds was er nog tijd voor ontspanning en een door velen gevreesde quiz van Geert. Toch steek je er altijd wel weer wat van op, zo blijkt Barneveld, vooral tot verbazing van Rick, niet in Friesland te liggen, zijn poffertjes uitgevonden in Frankrijk en is een buitenwipper in België geen hoerenloper maar gewoon een uitsmijter. Augie bleek de meeste goede antwoorden te geven, alleen deed hij dat steeds op vragen die aan een andere groep gesteld werden. Uiteindelijk won de groep met Roel, Guido en Eef, het feit dat Geert voor het vervoer naar Schiphol de bolide van Roel mocht lenen had daar volgens hem niets mee te maken. Er werd nog lang nagepraat over deze quiz en met een drankje en hamburgers van Fred was het nog lang gezellig, maar het was ook een lange dag geweest en zo zochten de meesten tijdig hun nest op.
Zaterdagmorgen was iedereen al weer vroeg op voor een lekker Engels ontbijtje, met gebakken eitjes, spek en zoute worstjes.
Dat was ook nodig want vandaag moesten we zelf aan het werk, we kregen namelijk een Golfclinic. Deze vond plaats op het golfresort, Lo Romero Golf in Pilar de la Horadada. Daar aangekomen werden we door onze eigen Willy meegenomen in de geheimen van het putten. (Ligt ook niet in Friesland trouwens). Afgesloten werd er met een wedstrijdje, die gewonnen werd door Rick, de uitleg waarom hij had gewonnen Willy niet weten. We baalden allemaal wel als een stekkerdoos, want Rick had een verlengsnoer gewonnen. Tijd om even bij te komen met een biertje en een volgens Augie, vrij lichte lunch.
Na deze lunch werden we verder onderricht maar nu in het pitchen, onder de bezielende en deskundige leiding van de Zuid Afrikaanse golfleraar Nigel. Ook deze sessie werd afgesloten met een wedstrijdje welke nu werd gewonnen door Martje, niet zo verwonderlijk, want die was vroeger het kleinste lid van de Chippendales. Iedereen raakte al wat vermoeid, vooral van het oprapen van de ballen. We mochten nog even op de driving range en toen we hoorden dat we de ballen niet meer op hoefden te halen gingen we ze plotseling raken. Nigel gaf nog even een demonstratie hoe het wel moest, vermoedelijk om onze behoefte om nog eens terug te komen voor altijd bij ons weg te nemen.
Na nog een paar drankjes op het golfresort was er de mogelijkheid om wat inkopen te doen. Een deel van de groep werd dan ook door Ida naar La Zenia shopping Centre gebracht, de rest ging terug met Willy. Het was blijkbaar een erg groot winkelcentrum want we raakten Herman al snel kwijt, of hij wilde niet gevonden worden. Terwijl Geert en Hendrik iets leuks voor hun vrouwen gingen kopen, werd door de rest al snel een plekkie in de buurt bij het podium gezocht, want daar trad een Bon Jovi tribute band op, door ons al snel benoemd tot Bad Jovi.
Let op! deze film bevat schokkende beelden.
Na terugkomst werd besloten om bij het appartement te blijven, en werd er in de avond door Ida een heerlijke bami maaltijd geserveerd. De satés werden met zorg bereid door ons eigen dweilorkest FREDDY & RIKKERT en het bleef nog lang gezellig !
Zondagochtend, de tekenen van vermoeidheid werden langzaam zichtbaar, begonnen we met tosti’s van Fred en gekookte eieren van Chris. Gelukkig dat het nog geen Pasen was, anders had hij ze verstopt. Martje kwam ook nog met de uitslag van zijn quiz. Het hele weekend hingen er in het verblijf al her en der vragen waarvan het antwoord correspondeerde met een letter, die samen weer drie woorden zouden moeten vormen. Het antwoord bleek ‘La tercera mitad’ volgens Martje het Spaans voor ‘De derde helft’. Winnaars werden Herman en Hendrik, die een door Martje zelf gebreide sok wonnen die sterk deed denken aan de door de Red Hot Chili Peppers gedragen sokken tijdens hun Socks on Cocks routine.
De organisatie had deze dag gekozen voor een rustige start van de dag, namelijk een bezoek aan de havenstad Cartagena. Nu waren de meesten van ons vroeger nog wel in voor wat snuiven, maar zeker geen cultuur, maar goed eens moet de eerste keer zijn. Tijdens deze zogeheten Semana Santa, de heilige paasweek voorafgaand aan Pasen, worden in veel Spaanse steden processies gelopen en dus ook in Cartagena, deze week tijdelijk omgedoopt tot Carthago, zoals de stad heette in 223 v.C. Nog genietend van de schoonheid van de binnenstad werden we plots achterna gezeten door een in Romeinse kledij gestoken variant op onze Gregorius, die rechtstreeks leken weggelopen uit de stripboeken van Astrix en Obelix
Nadat we deze soldaten eindelijk afgeschud hadden, was het natuurlijk hoogste tijd voor een wederom lichte lunch nu bij Taperia Albedrio. Muzikaal begeleid door wat opdringerige accordeonisten, genoten we van heerlijke tapas en wat alcoholische versnaperingen.
In dit weekendje weg kan natuurlijk de belangrijkste bijzaak ter wereld niet ontbreken; voetbal. De organisatie had gekozen voor een bezoek aan een wedstrijd uit de segunda division, namelijk de streekderby tussen Real Murcia en Hercules Alicante, de strijd om de derde plek op de ranglijst. Bij Real Murcia speelt Royston Drenthe, maar meestal niet. Deze wedstrijd bleek hij geblesseerd en zagen we hem alleen op gympen in de dug-out zitten. De wedstrijd vloog in de eerste 10 minuten alicante op, doch nadat de bezoekers vlak daarna de 0-1 scoorde was de wedstrijd niet meer om aan te zien. Spelers van Alicante vielen na elk contact gillend op de grond, grijpend naar hoofd of ledemaat. Als dan de scheidsrechter niet floot stonden ze vrolijk op om twee minuten later om niets weer om te vallen. Zelfs de wisselspelers vallen daar in. Zo werd het nooit een wedstrijd en besloten we een vijftal minuten voor het einde dit theater van de lach te verlaten. Daardoor misten we wel de gelijkmaker van Real Murcia die in de 97e minuut gemaakt werd.
Buiten werden we opgewacht door onze chauffeuses en beseften we dat het weekendje weg bijna voorbij was. Nog één keer een diner, dit maal in Mesón Rio Seco in Pinar de Campoverde zelf. Hendrik ging gedurfd voor de sparerib en toen deze bezorgd werd was hij blij dat hij niet het origineel gekregen had. Nadat iedereen voor de laatste keer zijn buikje vol had gegeten, nam Hendrik het woord om een dankwoord uit te spreken aan Willy en Ida. Geert en hijzelf hadden een lekker geurtje uitgezocht als dank voor alle goede zorgen en gereden kilometers, De dames waren vooral onder de indruk van de goede keuze die ze gemaakt hadden. Puur geluk bleek, want ze kiezen net als bij hun eigen vrouwen, gewoon wat er in de aanbieding is. Bij terugkomst bleek onze Haas een meester in het imiteren, hij deed met volle overtuiging een agressieve pitbull na, waardoor de hond van huurder Ad waarschijnlijk de eerste weken niet meer buiten durft te komen. Even nog een kleine versnapering en langzaam druppelde iedereen richting slaapplek, wetende dat het einde van het weekendje in zicht was.
Maandagmorgen was het vroeg op om richting Alicante te rijden, daar volgde een emotioneel afscheid van Ida en Roel. Voor de terugvlucht had men ons allen maar helemaal achterin het vliegtuig geplaatst, wat betekent dat je via de achteringang het vliegtuig moet betreden, een gevoel dat je als speler hebt als je op een bijveldje je wedstrijdje moet spelen.
En dat valt nog niet mee met die korte pootjes.
De piloot maakte nog een extra rondje boven Schiphol zodat Nanne de terugweg in zich kon opnemen en landde vervolgens op de Polderbaan. Nog even een kort afscheid van elkaar en hup richting huis, om in de auto nog even wat memorabele momenten van het weekend door te nemen.
Namens alle spelers wil ik Roel, Willy en in het bijzonder Ida nogmaals hartelijk bedanken voor de gastvrijheid en dit perfect georganiseerde, super gezellige weekend. Zoals bondscoach Rinus Michels het ooit zei na het winnen van het EK, “We zullen het nooit, nooit vergeten!”