4e elftal wint wel, maar had wedstrijd eerder moeten beslissen.

Zondagmorgen 08:15, allen druk turend op onze mobieltjes, smachtend wachtend op het verlossende appje dat ons zou vertellen dat de wedstrijd afgelast zou zijn, maar blijkbaar had Dolf de avond ervoor een feestje gehad en waande hij zich inmiddels ijsmeester van het Thialf en liet zo alle thuiswedstrijden doorgaan. Zo moesten wij toch aantreden tegen Duno uit Doorwerth op een witte, gladde ijsvlakte, waar bijna geen lijnen zichtbaar waren en nadat onze Zamboni’s Rinus en Tijmen gebezemd hadden waren deze geheel verdwenen.  Deze morgen moesten we het wederom stellen zonder Bronkie, die even mocht hopen op een stuntje van zijn FC Twente tegen Ajax, maar daar kon hij niet Lang van genieten. Nelis probeert in de weekenden nog steeds van zijn grote voorraad kersbomen af te komen, maar dat valt niet mee met die Zweedse concurrent in de buurt.

Normaal zijn keepers over het algemeen notoire dwarsliggers, want supporters komen naar de wedstrijden om doelpunten te zien, terwijl die keepers dat juist willen voorkomen. Gelukkig had de doelman van Duno het goed met ons voor, want na 20 seconden liet hij een terugspeelbal van zijn voet springen en was Lietie er als de kippen bij om dit buitenkansje te benutten (1-0). Snel bleek dat de tegenstander veel technisch begaafde spelers had, op eentje na dan, want die schoot bij het warmlopen Witheet bijna het licht uit de ogen, dat deze speler dan ook niet in de basis stond verbaasde ons niet.

Na deze snelle voorsprong kreeg GSV legio mogelijkheden om de voorsprong flink uit te breiden, hoge voorzetten op Jelle, Roel en een wat minder hoge op Bassie werden of over of rehct op de doelman gekopt. Pas toen één der tegenstanders een gele kaart pakte wegens opmerkingen op de leiding, wisten we dit voordeel te benutten, een goede dribbel van Jelle over links beëindigde hij met een schot op de doelman, maar de rebound werd koel met de binnenkant door Bassie, die inmiddels klaar was met zijn privéoorlogje met een tegenstander,  binnen gelegd. (2-0). Kat in het bakkie zou je zeggen, maar daar dacht onze Seun of God heel anders over. Eerst kopte hij na een hoekschop van Sven de bal nog over het vijandelijke doel, maar daarna had Willem even kortsluiting, hij dacht de bal terug te spelen op onze doelman Bjorn, maar het bleek een tegenstander, die volgens Willem ook stiekem blauw aangetrokken had en deze kon zo simpel de aansluittreffer scoren (2-1).

Na deze behoorlijke ketser werd Willem in de rust door Bassie omgedoopt in ‘Shame of God’.  Ook na de thee kregen we meerdere kansen om de wedstrijd definitief in het slot te gooien, maar bij een goed schot van Sven bracht de keeper redding, Lietie kwam alleen voor de keeper, maar speelde vervolgens de bal te ver voor zich uit en nadat Frenkie de bal onderschepte en alleen voor de doelman kwam verkoos hij zelf te schieten en niet breed te leggen op Jelle. Zo bleef het de hele wedstrijd nog spannend en kwamen we goed weg toen een afstandsschot via de lat boven Bjorn weer het veld in sprong.  Uiteindelijk klonk het eindsignaal en konden we toch weer drie punten toevoegen aan het totaal.